من نه عاشق بودم و نه محتاج نگاهي که بلغزد بر من
من خودم بودم و يک حس غريب که به صد عشق و هوس مي ارزيد
من خودم بودم و دستي که صداقت مي کاشت گر چه در حسرت گندم پوسيد
من خودم بودم و هر پنجره اي که به سرسبزترين نقطه بودن وا بود
و خدا مي داند بي کسي از ته دلبستگيم پيدا بود
من نه عاشق بودم و نه دلداده به گيسوي بلند و نه آلوده به افکار پليد
من به دنبال نگاهي بودم که مرا از پس ديونگيم مي فهميد